Let us pray for the best

Ik zit nu in het zonnetje buiten met mijn laptop op mijn schoot en Ik heb het gevoel dat ik na deze week wel naar huis kan gaan. Ik ga nog niet naar huis hoor, maar ik heb al zoveel meegemaakt in het ziekenhuis. Ik zal beginnen met maandag. Het leek wel of vorige week de week van de goede bevallingen was, iedereen poepte er een gezond baby’tje uit en deze week dus niet…. Maandag leek de bevalling goed te gaan, totdat de baby ineens niet meer ademde en blauw ging zien. Dit was erg schrikken, de verpleegkundige legde gelijk het baby’tje aan de zuurstof en het mondje werd uitgezogen, dus dat was de eerste keer dat ik tegen mezelf zei “let’s pray for the best”. Uiteindelijk heeft het baby’tje het gehaald, maar tot aan het einde van de middag was dit nog niet zeker.

En toen was het dinsdag, deze dag hadden we een psychotische vrouw en ze moest nog gaan bevallen. Ze gingen haar vaginaal toucheren en ze was zo bang ze schreeuwde het uit en viel bijna van het bed. Dit was op zich wel een beetje grappig, want het leek echt of ze aan het spacen was. Helaas is het verhaal er achter iets minder leuk want deze vrouw is verkracht en krijgt dus nu een baby’tje. Uiteindelijk is ze aan het einde van de dag bevallen, helaas waren we hier niet bij. Deze dag was er ook vrouw die al thuis was bevallen maar haar placenta kwam er niet uit. In het ziekenhuis hebben ze haar buitenbewustzijn gebracht en haar placenta eruit gehaald. Vera en ik hebben deze dag haar geobserveerd en haar bloeddruk temperatuur genomen. Het is dat wij er waren anders had dus niemand dit gedaan. Op een gegeven moment was ze nog 33 graden en wij, met ons gezonde verstand, vonden dat we moesten gaan handelen. We hebben haar warm ondergedekt en vroegen of ons af of ze ook niet wat bloed zou moeten krijgen , echt zo bizar dat anders met deze vrouw niets werd gedaan. Ze is uiteindelijk bijgekomen en heeft het gered, dus weer een goed einde.

Woensdag hebben we dan eindelijk een keizersnede gezien, de vrouw koos zelf voor de keizersnede dus er was geen haast bij. Ik had niet verwacht dat een keizersnede zo snel klaar was, vooral het hechten duurt erg lang maar de baby was er zo uit. Super leuk om een gezien te hebben, ik hoop er snel weer een te zien maar dat komt vast goed. Wat ik wel echt zo bizar vind is dat hier iedereen (zelfs de artsen en de verpleegkundigen) zijn telefoon aan heeft staan, het lijkt soms wel een kermis met al die muziekjes. In Nederland is dit echt niet toestaan en anders sowieso op ‘stil”. Het gaat zelfs zo ver dat tijdens de keizersnede een telefoon ging, deze werd opgenomen en tijdens het hechten de telefoon tegen de ander zijn oor werd gedaan om te bellen, bizar he!? Vera ik hebben nu ook onze telefoon bij ons maar durven hem nog steeds niet op ‘geluid aan’ te zetten.

En toen was het donderdag misschien nog wel de meest indrukwekkende dag van deze week. Het was erg rustig in de morgen totdat er een vrouw binnen kwam en die erg vaginaal aan het bloeden was. Ze was nog maar 28 weken en had al vijf bevallingen hiervoor gehad waarvan maar één levend kindje. We hoopten echt dat dit niet nog een miskraam zou gaan worden maar zo zag het er wel naar uit. … Op een gegeven moment zagen we een voetje uit haar vagina komen. Dus we dachten : dit is niet goed. Uiteindelijk kwam heel het lichaampje eruit en het zag er echt dood uit. Toch zag de zuster een ademhaling en begonnen ze met reanimeren. Toevallig hadden Vera en ik die avond ervoor opgezocht hoe dit moest en we zagen dat ze het niet goed deden. Vera en ik hebben het over genomen, Vera met twee vingers vijf keer op de borst drukken en ik gaf hem één effectieve ademhaling met de ambu ballon. Ik kan je vertellen dat is een hele indrukwekkende en intensieve handeling. Ik weet ook dat 9 op de 10 reanimaties het niet halen, dus we hadden er een hard hoofd in. Het hartje bleef kloppen en hij had het gered, het was ons gelukt! Daarna hebben we hem de heel middag in de gaten gehouden, alleen even niet voor lunch. We hadden om half 3 nog niet geluncht., dus we vroegen aan een andere student of ze even op kon letten, we zouden binnen 20 minuten terug zijn. Vera en ik propten ons eten naar binnen ,heel even zitten en weer terug naar het baby’tje. Op de afdeling troffen we het baby’tje zonder student aan en zijn zuurstof was eruit gevallen, Vera en ik waren op dat moment echt boos en teleurgesteld, er was gewoon niemand die er naar om keek. Gelukkig leefde het baby’tje dus daarna hebben we heel de middag erbij gezeten. De overlevingskans van het baby’tje was zo’n 90 procent dus dat was goed nieuws! op een gegeven moment was het al kwart over zes,om half vijf zijn we altijd klaar, en moesten we echt naar huis gaan, op een gegeven moment moet je gewoon de verantwoording overdragen aan de avonddienst.. We hadden aan de avonddienst gevraagd om extra goed op de baby te letten. De volgende dag kwamen we op de afdeling aan en wat denk je 40 minuten nadat we waren vertrokken was het baby’tje overleden…OK dat was even slikken, het kwam erg hard bij me aan. Ik hoorde later ook dat de avonddienst bijna niet op het baby’tje lette. Ik weet het dit is Afrika en “c’est la vie” maar zo snel had ik niet verwacht… Vera en ik bedenken ons vaak van wat doen we hier eigenlijk zonder ons lukt het op de afdeling ook wel, maar nu wisten we even weer waar we het voor doen , maar helaas kunnen we er ook niet 24 uur zijn.
Wat wel grappig was dat naast het baby’tje van 28 weken en maar 1,09 kilo woog er een ander baby’tje naast kwam te liggen en deze was maar liefst 4,9 kilo! Op dat moment konden Vera de humor er wel van in zien, en hebben echt zoveel grapjes daar overgemaakt. Ook belangrijk humor op de werkvloer ;-).
gelukkig worden er ook genoeg gezonde baby's en ze zijn zo lief!!

Gelukkig was vrijdag een iets rustigere dag op werk. ’s Avonds zijn we bij dokter Kipsang een filmpje gaan kijken, dat was wel relaxed om de werkweek zo af te sluiten.

Ook al slaap ik de laatste dagen maar vijf uur per nacht, mijn hoofd zit zo vol met de dingen die er zijn gebeurd (ik moet ook geen wereldverbeteraar zijn, ik weet het) toch vind ik mijn stage wel ontzettend leuk. We leren ontzettend veel en de dokters en verpleegkundigen zijn erg aardig. Ik weet dat ik in de ivoorkust ook in het begin slapeloze nachten had, dit gaat wel over….

Maar nu even wat leukere dingen , hoe gaat het daar? Hoe is het weekend? Super leuk om alle reacties te lezen, ben er super blij mee :-) ( ook natuurlijk met de mailtje/ smsjes/belletjes!)

Dikke kus voor jullie

P.S. We hebben trouwens wel een warme douche dat doet me altijd goed na zo’n dagje werken :-)

P.P.S. owja voeg me toe op skype, is leuk!!