Tu t'appelles La Blanche

De ene dag ben ik een heerlijk huisje aan het water en zit ik in een zwembad met champagne in mijn hand en de volgende dag sta ik daar in de armste wijk van Abidjan bij een familie waar geen eten is of zie ik mensen in het ziekenhuis bijna dood gaan aan AIDS. Ik heb net geprobeerd op te schrijven hoe ik me soms voel, maar ik kan het niet in woorden omschrijven. Ik kan alleen maar zeggen dat het soms niet makkelijk voor me is (dit is eigenlijk nog zacht uitgedrukt), maar het gevoel dat ik deze mensen probeer te helpen dat geeft me veel rust....

Vorige week zondag ben ik naar kennissen van Petra en Robert geweest. Zij hadden een heerlijk rustig mooi huis aan het water. We moesten er met de boot van Robert en Petra naar toe. Je komt helemaal tot rust daar kan ik je vertellen. Beetje zwemmen in het water, chillen in het zwembad (met de cchampagne) en gezellig kletsen. Ik ben die dag ook naar zee geweest met de boot, lekker uitwaaien en kei hard over de golven gaan.
Denk je niet in de bush bush te zitten, dus exotische dieren krijg ik vast niet te zien. Ben ik laatst bij een vrouw van de koffiemorgen, zit er een enorme schildpad in de tuin. Zijn we vorige week zondag in dat huis heeft de vrouw een slang van 2 1/2 meter in der tuin! Bizar!

De volgende dag ging ik weer naar de klas toe. Aaah, wat zijn de kindjes toch dotjes! Ik begin ze nu eindelijk een beetje te weten wie er allemaal in mijn klas zit ( het zijn er 62!!). Maar ik kan maar niet wennen aan "de stok”. Ik weet het, het is hun cultuur en ik kan er echt helemaal niks tegen inbrengen omdat ze gewoon niet anders weten. Maar soms is het echt niet leuk om naar te kijken. Vorige week hadden ze deze keer geen straf met de stok maar een andere straf. Ik kan je vertellen mijn bloed was aan het koken, ik werd misselijk en heb mezelf omgedraaid zodat ik er niet naar hoefde te kijken. Ik had eerst met de kindjes een ( Engels ik ken geen Frans liedje) liedje gezongen, wat trouwens erg leuk was om te doen, de kindjes deden goed mee. Hierna ging een van de leraressen verder met de les en de andere lerares was bezig in de klas. Ik zat rustig in de klas naar de les te kijken. Ineens haalt de juffrouw, die bezig was in de klas, 2 kinderen bij zich. De kinderen moesten tegenover elkaar staan, elkaar bij de oren vast pakken en zo door hun knieën zakken. Ik dacht eerst dat het een dansje was ofzo. Ik had niet gezien dat de kinderen stout waren geweest. Maar naar 5 keer had ik zoiets dit is geen dansje, dus ik vroeg aan de andere juffrouw “is dit een straf?”.... Ja dus! De kinderen moesten dit ongeveer 15 min doen en ze moesten zo erg huilen! Het was echt heel zielig om te zien! Je oren gaan pijn doen en je benen natuurlijk ook. Zodra ze niet snel genoeg gingen sloeg de juf ook nog even. Ze was ook nog eens kei hard lachen. Ik kan je vertellen dat is verschrikkelijk om te zien! Ik wilde er echt wel iets tegen doen, maar helaas kan dat gewoon niet, dit is hun cultuur en dat moet ik maar respecteren.

De volgende dag was ik zelf voor 30 minuten de juffrouw in de klas. De andere juffrouwen moesten ergens naar toe ( geen idee waar) dus ik moest maar even alleen in de klas blijven bij de 62 kinderen. Ik kreeg de stok in mijn handen en leraressen waren weg. Ik kan je vertellen, het was een CHAOS! Ik had 25 kinderen die heel rustig waren en naar me luisterde en de rest was alleen maar aan het slaan (doen de kinderen hier echt heel veel) praten, stoeien. En daar stond ik dan met de stok in mijn handen. Maar ik ga niet slaan, dat doe ik gewoon niet! De eerste keren met de stok op de tafel slaan en SILENCE roepen hielp wel maar naar een paar keer kregen de kinderen het ook wel door dat ik verder niks deed met de stok. De kinderen lachten me gewoon een beetje uit ( niet allemaal hoor!). Dus stond ik daar met mijn beste bedoelingen om niet te slaan, wat dus geen effect heeft op deze kinderen, eigenlijk een beetje voor gek. Maar ik heb niet geslagen. Ik heb, aan het einde van de les, wel de lieve kinderen bedankt en dat had wel wat effect op sommige kinderen. Sommige waren echt jaloers.

Dinsdag heb ik een gymnastiek lesje gegeven. Ik had waterballonnen meegenomen en daar gingen de kinderen mee overgooien. Ze vonden het helemaal geweldig, vooral als hij kapot ging! Ik had er veelte veel gemaakt, dus ik had ze daarna mee terug naar het ziekenhuis genomen. Ik ben samen met Alberic ( een jongen die in het ziekenhuis werkt) buiten het ziekenhuis gaan overgooien, binnen een paar minuten deden er meer mensen van het ziekenhuis mee. Het was en erg gezellig boel. Er moet natuurlijk ook wel eens gelachen worden hè! ;-)

De laatste paar dagen heb ik bij de nonnen achter de computer gewerkt, ze vinden het wel handig dat ik soms net iets handiger ben met computers dan hen ;-). Ik heb ook veel foto’s gemakt van de kantine kinderen, maar ook weer in de wijk. Dit is allemaal voor de dossiers van de kinderen die de nonnen bijhouden.

Dit weekend ben ik vrijdag gaan stappen en deze keer met een kapitein en stuurman van een boot. Het was een erg gezellig avondje met mooie zeemans verhalen. De volgende dag waren we uitgenodigd om op de boot te gaan kijken. Ik was nog nooit op zo’n grote boot geweest! Hij was erg groot en erg indrukwekkend om eens een keer in te kijken. Zondag zijn we nog even met Gitana en Victor erg geweest.

Zaterdag was ook Gitana jarig. Het was een gezellige verjaardag, met veel cadeautjes en veel visite!

Hier in de Ivoorkust komt Sinterklaas trouwens ook wel eens langs. De kinderen krijgen geregeld wat in hun schoen. En zelfs de kapitein was de pakjesboot tegen gekomen en had voor Gitana en Victor een pakje bij zich. Sinterklaas vergeet ook de kinderen in het buitenland niet ;-).
Zaterdag hebben we hier een groot Sinterklaasfeest met alle Nederlandse kinderen.

Ik had jullie ook graag een mooie update van San Pedro willen geven. Helaas is het deze keer weer niet gelukt met de vlucht, want onze tickets waren een maand later geboekt ( ik ga geen namen noemen ;-))en helaas kon het ook niet omgezet worden. Dus nu gaan Robert en ik waarschijnlijk over 3 weken!

Ik wil jullie allemaal een fijne Sinterklaas wensen en tot de volgende update weer!

Kus La Blanche

P.S Ik zal even de titel uitleggen. Vorige week komt een kindje op school naar me toe en zegt: “Tu t’appelles La Blanche” ( Blanke, witje, de witte enz) dus ik zei zo “ No Je m’appelle Suzan” maar dat meisje bleef volhouden: “Tu t’apelle la Blance” . Ik vertelde het tegen de nonnen en nu noemen ze me ook La Blance. Ik zou er niet van staan te kijken als de mensen in de wijk me ook zo noemen. Mijn volgende bijnaam is er dus bij ;-)